کد مطلب:78065 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:107

و قال علیه السلام: «اعلموا علما یقینا ان الله لم یجعل للعبد-و ان عظمت حیلته و اشتدت طلبته و قویت مكیدته-اكثر مما سمی له فی الذكر الحكیم و لم یحل بین العبد فی ضعفه و قله حیلته و بین ان یبلغ ما سمی له فی الذكر الحكیم و العارف بهذا العامل به اعظم الناس راحه فی منفعه و التارك له الشاك فیه اعظم الناس شغلا فی مضره. و رب منعم علیه مستدرج بالنعمی و رب مبتلی مصنوع له بالبلوی! فزد ایها المستمع فی شكرك و قصر من عجلتك، وقف عند منتهی رزقك.» یعنی و گفت علیه السلام كه بدانید دانستن به عنوان جزم كه به تحقیق كه خدا نمی گرداند از برای بنده-و اگر چه بزرگ باشد چاره جویی او و سخت باشد طلب كردن او و قوت داشته باشد خدعه ی او-بیشتر از آنچه معین شده است از برای او در لوح محفوظ و مانع نیست چیزی در میان بنده از جهت ضعیف و ناتوان بودنش و اندك بودن چاره جویی او و در میان اینكه برسد به چیزی كه معین شده است از برای او در لوح محفوظ. و دانای به این حكم و عمل كننده ی به مقتضای آن، بزرگتر مردمان است از روی راحت داشتن در تحصیل منفعت آخرت و ترك كننده ی عمل به مقتضای آن و شك دارنده ی در آن، بزرگترین مردمان است از روی مشغول بودن در تحصیل مضرت آخرت و چه بسیار انعام كرده شده به او است كه مستدرج است به سبب انعام كردن او و چه بسیار

[صفحه 1293]

گرفتار شده به بلایی است كه احسان شده است به او به سبب گرفتار شدن او به بلائی. یعنی گرفتاری به بلیه سبب احسان به او باشد در دنیا و یا در آخرت و انعام كردن به او سبب استدراج و عقوبت او باشد در دنیا یا در آخرت، پس زیاد كن ای گوش گیرنده ی پند در شكر كردن تو و كوتاهی كن در شتاب كردن تو در امر معیشت و بایست در نزد غایت روزی و نصیب تو، یعنی آن قدر روزی كه نصیب تو شده است.

صفحه 1293.